Karadeniz'i keşfetmeye Uzungöl'den devam ediyoruz. Uzungöl, Trabzon'un Çaykara ilçesine bağlı bir belde. Akçaabat ilçesinden Uzungöl'e yolumuz araç ile yaklaşık 72 km gözüküyor. Bu da ortalama 1.5 saatlik bir yolculuk ardından Uzungöl'deyiz demektir.

   Biz yine Temmuz ayının son günlerinde gittiğimiz için üzerimiz incecik. Ama yine de her ihtimale karşılık montlarımız arabada zaten bulunuyor. Şimdi aklınıza şu gibi sorular gelebilir. 'Uzungöl'e hangi mevsimde gitmeliyim?' veya 'Uzungöl'e hangi saatte gitmeliyim?' Aslında böyle yerlere gitmeden önce bu gibi detaylarla ilgilenmek gerek. Yoksa sonuçlar sizi üzebilir. Mevsimden ziyade burada saat bile önemliymiş. Bazı şeyler araştırmakla değil yaşamakla öğreniliyormuş biz de onu Uzungöl'de gördük:)

   Uzungöl'e pek çok tur gidiyor Trabzon'da. Hemen hemen her tur şirketinde Uzungöl'ü de içine alan bir programa rastlamanız mümkün..Trabzon'dan Uzungöl için günübirlik şuanki tur fiyatları ortalama 35 TL şeklinde. Ama insanın kendi aracı ile gezmesi gibi olmuyor tabiki. Uzungöl'ün yolları da bozuk olmadığı için biz kendi arabamızla gitmeyi tercih ettik. Yolu bozuk olan yaylalara hiç risk almayarak tur şirketleri ile gidiyoruz. Normalde Karadenizde bazı bölgeler için aracınızın 4x4 olması gerekiyor ama Uzungöl için buna gerek yok.

   Uzungöl rakım:1090 m , gölün oluşum hikayesi ise şu şekilde. Vadinin ortasında bulunan ve yamaçlardan düşen kayaların Haldizen deresinin önünü kapatmasıyla oluşmuş. Sık ormanları ve inanılmaz doğası ile insanların dikkatini çekmemesi mümkün değil. Hatta en çok da Arap turistlerin ilgisini çekiyor diyebilirim. Hayal ettiğiniz gibi keşfedilmemiş, el değmemiş bir yer değil burası. Gün geçtikte turizm uğruna doğanın bozuluyor olması da ayrı üzüyor insanı görünce. Ama yine de havası hiçbir şeye değişilmez. Bulutlar hemen başınızın üzerinde. Yemyeşil ve doğa harikası bir yerdesiniz.

   Uzungöl'e geldiyseniz Galo Omad Cafe'ye uğramadan sakın geri dönmeyin derim. Gölü tepeden gören pek çok cafeler mevcut. Galo Omad, engebeli bir arazide sırayla dizilmiş cafelerin en tepesinde. Tüm Uzungöl'ü en geniş açıyla gören bu cafede işte gerçekten büyüleneceksiniz. Buraya Uzungöl'den yaklaşık 10 dk araçla tırmandıktan sonra ulaşabilirsiniz. Yukarıya doğru çıkan yollar hafif dik ve virajlı.

  Evet gelelim en önemli sorulara.Uzungöl'e hangi mevsimde gidilir? Bence bu konu tamamen şansınızla alakalı. Genelde yaz aylarında tercih edilen Uzungöl tabii ki her mevsim ayrı güzel. Ama Karadeniz'de mevsim ne olursa olsun rakımı yüksek olan bölgeler için birden sis çökme ihtimali çok yüksek. Bu yüzden biz Temmuz ayında ilk gidişimizde sisten dolayı hiçbir şey göremeden geri döndük. İşte şimdi manzarayı görme ihtimalinizin sis çökme ihtimaliyle bağlantılı olduğunu gösteren fotoğrafları sizlerle paylaşıyorum.

   Burası Galo Omad Cafe'nin manzarası.Aslında soldaki yakalamış olduğum o anın en iyi fotoğrafı ve Temmuz ayında biz evden çıkarken hava çok güzel olmasına rağmen. Öğlen 2 de gittiğimiz Galo Omad Cafe'de birkaç saat sisin geçmesini bekledik. Cafe çalışanları bize Uzungöl'e genelde öğlenden sonra sis çöktüğünü ve manzarayı görmek istiyorsak öğlen 12'ye kadar gelmemiz gerektiğini söyledi. Gerçekten de sis hiç geçmedi. Manzarayı tepeden görmek istiyorsanız mutlaka öğlen 12'ye kadar Uzungöl'de olmanız gerektiğini unutmayın.

   Artık Trabzon'da yaşayınca gelen arkadaşlarımızı ve misafirlerimizi buraya getiriyoruz tabii ki de. Sağdaki fotoğraf ise yine aynı yerde 29 Ekim'de çekilmiş bir fotoğraf. Bu sefer cafe çalışanlarının tavsiyelerini dikkate aldık. Öğlenden önce saat 11'de Galo Omad Cafe'deydik. Gördüğünüz gibi manzara enfes. Ekim sonunda dağlardaki karlar hafif gözükmeye başlamıştı. Henüz kış ayında gitmedik. Umuyoruz en kısa zamanda kış halini de görürüz bu güzel doğanın.


   Uzungöl'de konaklayabileceğiniz pek çok otel bulunmakta. Turizimin kalbinin attığı yerlerden biri burası. Ama ben daha çok doğa ile iç içe olabileceğim yerleri sevdiğim için keşfedilmemiş yaylalarda konaklamayı tercih ederim. Evimiz heryere yakın olduğu için henüz hiç konaklama şansı bulamadık:) Ama ilerleyen zamanlarda size önereceğim çok güzel yerler olacak. Eğer uzun vadeli bir Karadeniz seyahati planlıyorsanız Uzungöl için dolu dolu 1 gün ayırmanız yeterli olacaktır. Karadeniz turu için belli başlı gezilecek başlıklar oluşturmuş iseniz bunların çoğu Rize'de olacaktır. O yüzden Rize taraflarında konaklamanız ulaşım açısından daha rahat olabilir.

   Bizim günübirlik ilk Uzungöl maceramız bu şekildeydi. O günden sonra Uzungöl'e yakın tarihlerde yaklaşık 2-3 kere daha gittik. Farklı mevsimlerde gittikçe tekrar paylaşacağım.

   Yeni yazılarımdan haberiniz olsun isterseniz ve bloga abone olursanız sevinirim:)

   Sevgiyle kalın:*

    Herkese merhaba! Bugün size ilk defa yayla maceramızdan bahsedeceğim. Ben ilk defa yaklaşık 5 yıl önce gelmiştim Karadeniz'e. Ailece bir hafta süren bir Karadeniz turuna katılmıştık. Tabi turla her istediğiniz yere gitmek mümkün olmuyor. Bizde haliyle belli başlı yaylalara çıkmıştık. Turdayken buranın havasının nemli ve genellikle yağmurlu olduğunu görünce karadeniz insanlarının havasından dolayı sinirli olduklarını düşünmüştüm. 5 yıl sonra buraya yaşamak için geleceğimi bilmeksizin yorum yapıp duruyordum işte:)

   Emre ile ikimiz de doğma büyüme İstanbulluyuz. Temmuz ayına düğün tarihimizi aldıktan sonra Trabzon'a geleceğimizi öğrenince ikimiz de çok şaşırmıştık. Ama özellikle ben Karadeniz'in mis gibi yaylalarını düşündükçe 'ne var ki sadece 3 yıl' diye düşünerek mutlu olmaya başlamıştım. Tek problem gidebilmek için dağları aşmak gerekiyordu. O kadar çeyiz nasıl gidecekti? Evi nasıl tutacaktık? Trabzon'un hangi semtleri daha iyiydi? Tüm bu konularda en ufak bir fikrimiz dahi yoktu.

   Tüm bu zorlu süreçleri Temmuz ayına kadar hallettik. Hatta Emre Mayıs ayında evi düzmek için geldiğimizde işe başlamıştı bile. Çeyiz serme faslı bittikten sonra tüm eşyalarımı ve evimi hatta Emre'yi de orada yalnız bırakıp ailelerle birlikte İstanbul'a dönmüştüm. Beni en çok da güzelim yemek takımlarımı Emre ile yalnız bırakmak üzdü. Neyse ki unutuvermiştim bile. Taa ki bir gün gecenin bir vakti Emre beni arayıp yemek takımlarının birisini kırdığını söyleyene kadar.. Yaklaşık 2 ay Emre yalnız yaşadı. Bu süre zarfında kamerayı açıp yemek yapmayı tarif ettim ona. Bende çok bildiğimden değil ya. Bir şekilde idare ettim işte. Derken beklenen gün geldi ve düğün için İstanbul'a geldi sevgili eşim:)

   Düğün bitti,balayı geçti gitti. Geliverdik evimize. Herkesi,herşeyi ve tüm anılarımızı İstanbul'da bırakmıştık. Ailemiz, arkadaşlarımız.. Evlilik ve yepyeni bir şehirle birlikte bir süre yeniliklere alışmak için çalışmayı düşünmek istemedim. Yaz ayında evlendiğimiz için de başladık gezmeye.

  Evimizi tutarken de maceralar peşimizi bırakmadı. Benim Trabzon'da eski bir arkadaşımın(Tuğçe) Emre ile birlikte aynı fakülte ve hatta aynı bölümde çıkması da ayrı tatlı bir tesadüf oldu. Biz İstanbul'da internetten evlere bakıp gelmiştik. Evi tutmak ve kalan tüm işleri halletmek için yalnızca 5 günümüz vardı. Tüm bu günlerimizde bizi yalnız bırakmayan, henüz sefasını süremeyen ama cefasını çok çeken sevgili arkadaşımız İrem Arkat'a da buradan ayrıca teşekkürü bir borç bilirim.(gülücük) Bir de Betül Tok var ki olamadığında bile yanımızda.(kalp)

  Trabzon'un Akçaabat ilçesinde tuttuk evimizi. Biraz merkeze uzaktı ve insanlar bunu o kadar çok söyledi ki farklı şehirden ev tutmuşuz gibi hissettik. Çünkü burada ev ile iş arasında gidiş mesafesi yarım saat olunca insanlara çok uzak geliyor. Ama biz İstanbul'dan geldiğimiz için bize bu mesafe çok normaldi. Biraz da şehir kalabalığından uzak olmak istedik. Yıllarca İstanbul trafiği özellikle benim canıma tak etmişti. Sakinlik istemiştik,emekli kafası olsun dedik. Böylelikle ev sahibimizin emekli olunca yaşamak istediği evini tabii ki de biz tuttuk.

  Gelirken de, buraya gelince de Emre ile aklımızda tek şey vardı. Gezmek,gezmek,gezmek. Karadeniz bitmezdi. Pek çok şehri ve mükemmel doğası vardı. İstanbul'a uzaktı ama olsun artık bizim gitmemiz yerine arkadaşlarımız ve ailemiz bizim yanımıza gelir,gezeriz diyorduk. Bu şekilde çok da güzel motive olmuştuk.

  Yeni şehrimize ve evimize gelmemizin ardından sanıyorum bir iki hafta sonra hemen yakınlardaki yaylaları araştırmaya başlamıştık. Ufak ufak başlayalım dedik. Akçaabat ilçesine bağlı yaylaları araştırırken Hıdırnebi Yaylasına rastladık. Bizim evin balkonunun karşısındaki dağın tepesiydi galiba:) Bir cumartesi günü eve yakın diye öğlenden sonra çıktık yola. Tabii alışmışız İstanbul'dan yandex programlarına. Harita, Hıdırnebi Yaylası yolunu güncelledi. Bir süre gittikten sonra arabayla başladık hafif tırmanmaya. Amcanın biri yolumuzu kesti ve yöreye has şivesi ile bizi başka bir yola yönlendirdi.Geldiğimiz yolu aynen geri döndük.Yolumuzu epey bir uzattık. Ama manzara efsaneydi. Yan koltukta ben vardım,büyülenen. Direksiyonda Emre, virajlı yollarda gerilen. Diğer yaylalara göre yollar kaymak gibi desem cuk diye oturur. Arabada yan koltuğun keyfini sürerken ben, adlı çalışmalarımı görebilirsiniz.:)

      


   Hıdırnebi Yaylası. Rakım:1600 metre. Her yıl 13-20 temmuz tarihleri arasında halkın 'Orak Yedisi' diye adlandırdığı yayla şenliklikleri yapılmakta. Biz bu yaylaya 28 Temmuz'da çıktığımız için şenlikleri kaçırdık. Ama takvimlere kaydettik.

   Gördüğünüz gibi biz temmuz ayına güvenerek t-shirtler ile çıktık yaylaya. Siz siz olun böyle yapmayın. Yayla havaları acımasız olabiliyor. Yolu çıkarken manzara açık ve net şekilde görünüyordu. Ama ne zaman ki tam yaylaya vardık inanılmaz bir sis çöktü heryere. Geçer diye bekledik ama sisten önümüzü dahi göremez hale geldik.


   Manzaramız tam olarak da başlarda yukarıdaki gibiydi. Öyle hiçbir şey göremiyorduk ki yaylada olmamıza rağmen 'acaba burası nasıl bir yayla diye' diye aramızda konuşup duruyorduk. Kısa da olsa yakaladığımız ilk fırsatta yürüyerek biraz gezdik. Burada konaklamanız için pek çok imkan var. Bungalovlardan oluşan alanlar, tezgahlardan oluşan bir alan,restaurantlar ve cafeler mevcut. İnsan eli değmemiş deyiminden biraz uzak kalmış. Yine de havası hiçbir şeye değişilmez.


   Sisten dolayı çok fazla vakit geçiremeden hava da erken karardığı için dönme kararı alıyoruz. 'Hava kararmadan yaylalardan inmek' tavsiyelerini dikkate alıyoruz yani. Karadeniz'de yaşıyoruz ya artık. Hanimiş yağlar,ballar,organik yumurtalar,tereyağları.. Yaylalarda bulursunuz demişlerdi. Soruyoruz soruşturuyoruz ama nafile. Arkada inekleri gözümüzle görmesek inanacağız süt yok dediklerine. Sonra öğreniyoruz ki herkesin kendine kadar varmış:) Dönüş yolunda ufak bir yere rastlıyoruz yol kenarında. Son ihtimal olarak hadi buraya da soralım diyoruz. Temel amca karşılıyor bizi. Tereyağ olduğunu söylüyor ve bize çay koyuyor. Çayını içerken ettiğimiz sohbette bu şehre yeni geldiğimizi öğrenince hemen bize 'çay nasıl demlenir' dersini hızlandırılmış olarak veriyor. Gerçekten orada içtiğimiz çay inanılmaz güzeldi. Ayrıca hemen yeni bir bilgi geliyor, burada çayı süzgeçten geçirmeden içiyorlar ve buna böcekli çay diyorlar. Çay söylerseniz eğer süzgeçten geçirilmiş olsun lütfen, diye belirtmezseniz o çay böcekli geliyor:)

   Temel amcadan tereyağımızı alıp eve dönüyoruz. Sisten dolayı pek birşey göremediğimiz için gezilecekler listesinde buraya tik atmıyoruz. Zaten evimizin yakını diyip buraya bir şans daha tanıyoruz yani. Yaylaya çıkarken yolda çekildiğimiz fotoğraflar da yanımıza kar kalıyor:)

   Sevgiyle kalın:*